Kamer 313 - Vannah en Archibald

Wat klonk hij toch lekker romantisch. Ze snapte eigenlijk nog steeds niet waarom hij niet homo was, daar kon hij echt voor door. Ze glimlachte even toen hij het hoorde. "Erg schattig allemaal!" Hij had wel echt een duidelijk beeld, dus misschien had hij toch wel een vriendinnetje. "Ziet je vriendinnetje er zo uit?" Blijven proberen!

Archie keek weer opzij. Hij was eigenlijk nooit van plan geweest om iemand over Rosie te vertellen, maar over het roommatesprobleem had hij eigenlijk nog niet nagedacht. Misschien moest hij het dus toch maar aan Vannah vertellen.. Al wist hij niet hoe hij dat precies moest doen.
"Ja." Antwoordde hij uiteindelijk. Meer uitleg ging hij dus écht niet geven!

Hehe, daar kwam een barst. "Wauw! Dus je hebt een vriendinnetje. Wat leuk!" riep ze vrolijk. "Heb je een foto? Hoelang hebben jullie al? Komt ze ook naar deze school, of niet?" Ze was opeens helemaal enthousiast en dat kwam ook omdat ze opeens door zijn muurtje was gebroken.

Archie staarde zijn kamergenote even aan. Eh... Wat? Dit had hij helemaal niet zien aankomen hoor! Archie deed zijn mond open, maar er kwam alleen maar gestotter uit. "Euh.. Ja, nou.. Ja.. Het is eh.."

Vannah zat op het randje van haar bed. "Ja...?" vroeg ze terwijl ze hem spannend aankeek. Als ze op haar knieën op dat bed had gezeten lag ze nu op de grond. Dat hij alleen maar stotterde maakte haar alleen maar nieuwsgieriger.

Archie krabbelde door zijn haar. "Ze heeft niet graag dat ik alles vertel." Bracht hij uiteindelijk uit. Dat was ook wel een beetje zo, aangezien hij zelf niet erover wil vertellen en Rosie eigenlijk ook hem was.

"Oh, maar toch wel iets?" vroeg ze verdrietig. Waarom mocht hij niet over zijn meisje praten? Daar zou ze toch trots op moeten zijn? Ze snapte er echt helemaal niets van. Vannah wilde gewoon informatie, want zij was ook gewoon eerlijk geweest. Voorzover dat kon.

"Ja, we zijn al drie jaar samen en we zijn heel gelukkig." Zei hij snel. Vervolgens krabbelde hij weer door zijn stekerig haar. "Ik ga een raampje openzetten, ik heb wat frisse lucht nodig." Hij stond recht en opende het raam in het midden van de kamer. De wind kietelde door zijn haar en Archie werd meteen weer wat rustiger.

Vannah knikte even. "Dat is nog best lang! Is het nu wel erg dat je nu niet meer bij haar in de buurt bent, of wel?" Ze keek hem even na toen hij het raam over zette. Heerlijk die frisse lucht, het was namelijk erg muffig in de kamer.

Archie snoof de lucht diep in zijn longen en maakte een raar hoofdgebaar. "Hmmhmm," Bracht hij uit, iets day niet echt ontkennend of bevestigend klonk. Daar moest Vannah het voorlopig maar mee doen, vond hij.

Vannah keek Archie aan. "Mhh..." hij wilde dus echt niets kwijt over zijn vriendin. Dus ze wist niet echt waar ze nu over door moest vragen. Hij was veel te lastig.

"Heb jij soms ook de neiging om je zomaar uit een raam te laten vallen en maar hopen dat de wind je opvangt, of zo?" Vroeg hij opeens random, ook helemaal vergetend dat Vannah niets met wind had en dat dit wel eens zelfmoordneigend kon overkomen.

Vannah keek hem aan. "Ik kan absoluut niet vliegen," zei ze vragend. "Dus lijkt me niet dat ik opeens kan zweven. Al helemaal niet met mijn voorgevel." Ergens klonk ze zelfs teleurgesteld.

Archie fronste even, maar grinnikte toen. "Ohja, natuurlijk.." Hij kon zichzeld wel voor z'n kop slaan. "Hé, weet je! Als ik op een dag leer me te concentreren met dat zweven, dan neem ik je eens mee!" Zei hij enthousiast, alsof dat een eitje zou zijn om een heel persoon met zich mee te dragen. "Zou dat je wat lijken?"

Vannah knikte enthousiast. "Ja leuk!" riep ze uit. "Als dat kan ben ik toch wel echt eens benieuwd." Dat er pas later door haar hoofd schoot of dat wel zo'n slim idee was, kwam nu niet aan de orde. Ze vond het echt rete spannend en hoopte vurig dat hij dat snel fatsoenlijk onder de knie zou krijgen.