TRAININGSMISSIE: De Twisting Tower

Kira keek even op van de kattigheid die er gaande was tussen de twee. Misschien lag het aan haar, maar het leek toch echt op kattigheid. En als ze zouden moeten samenwerken, mocht er zeker geen spanning zijn tussen de drie meiden. Anders zou alles meteen in het honderd lopen en dat zou ook een slechte indruk geven op hun kwaliteiten. "Laten we dan maar gewoon afspreken dat we ons alle drie opsplitsen. Het lijkt me namelijk erg opvallend als er drie meiden samenlopen. Stel dat we iemand tegen komen, dan kunnen we ons nog redden. Maar als we samen lopen, zou het meteen vragen opwekken bij de vijand." Kira legde haar hoofd tegen het luik aan en luisterde aandachtig. De helikopter was al weggevlogen, wat het extra makkelijk maakte om te luisteren. Ze hoorde gelukkig niks. "Ik denk dat we kunnen vertrekken. Als er verschillende gangen zijn, dan stel ik voor dat iedereen een ander pad kiest. Zo hebben we immers ook meer kans om de vergadering te ontdekken, maar we hebben ook meer risico om ontdekt te worden, dus wees aandachtig."

Aimée keek bedenkelijk naar het meisje met het bruine haar. 'Misschien is het een idee om deze toren wat sneller te laten draaien, daar moet iets voor zijn. Een kamer met besturingspanelen of iets waar het mechanisme zichtbaar is. Zulke dingen zijn behoorlijk geschikt om te saboteren. Als we dat doen, hebben we in ieder geval gezorgd voor behoorlijk wat paniek in de tent. Bovendien zullen de meeste bewakers zich dan waarschijnlijk naar die ruimte verplaatsen, waardoor we eigenlijk bijna vrij spel krijgen. De enige vraag is alleen, wat vinden we onder dat luik? Hebben we geen gadgets gekregen of iets in die richting?' Ineens begon Aimée steeds meer zin in de missie te krijgen. Ze hoefde niet per se haar specialiteit te gebruiken, ze had genoeg andere opties. 'Is opsplitsen wel echt verstandig?' bedenkelijk keek ze Kira aan. 'We zijn alle drie nog niet echt sterk geloof ik, maar met z'n drieën kunnen we een bewaker misschien wel aan. Alleen zijn we waarschijnlijk bij voorhand al verloren.' Ik tenminste wel.

'Kijk, dát bedoel ik met een plan.' Opgelucht dat er tenminste ééntje was met hersens, glimlachte Avice voorzichtig. 'Ik stel voor dat we het luik openen, kijken wat er is, en dan besluiten. Daarnaast lijkt het me inderdaad beter om bij elkaar te blijven. Als iemand ons ziet zijn we toch al de lul, aangezien we geheim moeten blijven.'

(( heb je het tegen mij of tegen Kira?

ps: ik moet me nu gaan douchen en alles en naar een verjaardag toe, ben rond 6 uur wel thuis gok ik ))

Kira keek van Avice naar Aimée en weer omgekeerd. Over welk plan had ze het nu? Ach, ja. "Dat van de toren doen draaien is anders inderdaad wel een goed plan. Maar, dan lopen we natuurlijk weer het risico dat we gepakt worden. Het is een erg groot risico." Als ze met z'n drieën zich naar de controlekamer zouden begeven en de bewaking zou er zijn, dan zou het de domste beslissing ooit geweest zijn. Daarom zou het misschien beter zijn als ze opsplitsten. Ze moesten gewoon op elkaar leren vertrouwen. "Daar zijn deze trainingsmissies voor, om je te helpen bij je krachten." Kira keek op haar horloge en merkte op dat ze al best veel tijd waren verloren door te discussiëren. "We kunnen beter gewoon beginnen, we weten niet hoe het zal lopen en waar de bewaking staat, dus laten we gewoon vertrekken." Kira opende zachtjes het luik, en net zoals haar voorgevoel beschreef, waren er geen bewakers of vijanden te bespeuren. "Kust is veilig." zei ze zachtjes. Ze moesten hun stem immers ook onder controle houden, dat was natuurlijk een basisregel als je ergens binnen drong.

'Ik ben nog steeds van mening dat we bij elkaar moeten blijven. Zoals Avice al zei, als ze ons zien is de missie toch al mislukt. Het maakt dus niet uit of ze één persoon zien of meteen alle drie. 'En risico dat je gepakt wordt, hoort er bij. Bij niets hier in dit gebouw zul je de verzekering krijgen dat je niet gepakt gaat worden. We moeten dus gewoon risico nemen en het er maar op wagen, anders komen we nergens en gaan we straks alleen hier een beetje rondwandelen. Het is de bedoeling dat we de vergadering verstoren, daar is wat actie voor nodig.' Aimée ergerde zich een beetje aan het meisje met het blonde haar, die weigerde om haar gelijk te geven. Het was onzinnig om als een onzichtbare rond te gaan dwarrelen in het gebouw, dan zouden ze het inderdaad langer uithouden, maar zou de missie alsnog gefaald zijn.

'Oke, nu we het daar over eens zijn,' besloot Avice, al hadden ze nog lang geen overeenkomst, maar soms moest je dingen maar gewoon voro anderen beslissen, als er actie ondernomen moest worden. 'stel ik voor dat we ons één voor één door het luik laten zakken en bekijken hoe de situatie daar is, om vervolgens ons te oriënteren. Belangrijk is, waar zijn wij? Waar is de vergadering? En waar kunnen we die verstoren?' Vastbesloten liep ze op het luik af.

Kira zuchtte. Als ze met twee tegen één waren dan had het geen zin meer. Volledig tegen haar zin knikte ze dan maar. Nog steeds met het luik in haar handen, duwde ze het voorzichtig achterover, zodat het gat om in te kruipen nu nog groter werd. Kira kroop voorzichtig door het gat en belandde aan het einde van een gang. Toen ze zich liet zakken, drukte haar pols met het bandje om tegen haar oor en voor een fractie van een seconde dacht ze iets te horen in het bandje. Ze liet zich vallen en kwam met haar beide voeten op de grond terecht. Kira draaide zich om en stond tegenover een muur waar een bord hing met 'Nooduitgang'. "Het lijkt erop dat we aan de nooduitgang gekomen zijn." stelde ze vast. Ze keek nog even naar haar bandje. Waarom zouden er stemmen uit komen? "Hé jongens, zeg eens iets?" zei Kira zachtjes tegen de rest. Misschien waren het de stemmen van Avice of Aimée en was het een zendertje om contact te houden?

Aimée was blij te horen dat Avice haar idee goed vond. Het was altijd goddelijk als iemand vrijwillig met je instemde. Ook zij ging door het luik, maar doordat ze even bleef hangen met haar hand, brak een nagel. Ze keek naar haar hand en zag dat er op haar polsbandje geen 1000, maar nu 999 stond. 'Goh, zelfs voor het breken van een nagel gaat er een punt af. Het is maar goed dat ik er maar 10 van heb dan.' Ze bekeek de gang even rustig. Toen ze merkte dat er blijkbaar op dit stuk geen ander leven was dan zijzelf en haar teamgenoten, wachtte ze rustig af tot ook Avice naar beneden kwam.

Avice moest hardop lachen door de nagel van Aimée, waarna ze zich door het luik liet zakken. Voorzichtig keek ze rond, terwijl ze haar ogen liet wennen aan de donkere gang, die in contrast met de heldere buitenwereld nog donkerder leek te zijn. Haar schoenen tikten tegen de betonnen vloer. 'Nooduitgang, mooi, dan weten we waar die is. Ik stel voor dat we deze gang maar uit lopen, om mee te beginnen.'

Kira lachte om de opmerking van Aimée. "Laten we oppassen dan. Hoewel 1 punt niet veel verschil uitmaakt." Ze liep door en hoorde voetstappen. Oké, dit ging veel moeilijker dan verwacht. Normaal wist Kira altijd wat te doen in deze situaties, maar nu stond haar brein geheel op freeze. "Ik hoor iemand!" fluisterde ze zo zacht mogelijk. Ze inspecteerde de hele omgeving en merkte op dat er een kunstwerk gemaakt uit draden aan de muren gingen. De draden liepen door naar het plafond en eindigden weer aan de andere muur. Daar zag Kira haar kans in. Ze was goed in klimmen en kon dit dan ook eindelijk gebruiken. Snel nestelde ze haar vingers in de draden en klom tot het plafond, waar ze hing als een vlieg.

Ik hoor iemand? IK HOOR IEMAND? Godverdomme, wat moet ik nu doen? Snel keek ze om zich heen naar een mogelijke vluchtroute. De nooduitgang leek geen optie, die zag eruit alsof hij al jaren niet gebruikt was en dus inmiddels al volledig zat vastgeroest. De gang had slechts twee mogelijkheden. Uit de ene mogelijkheid kwamen langzaam voetstappen dichterbij, dus eigenlijk waren er geen opties meer. 'Daarheen!' fluisterde ze naar Avice, terwijl ze in de richting van de andere gang wees. Snel rende ze, op haar tenen zodat ze geen geluid zou maken, richting de andere gang. Daar ging ze, zonder na te denken, de eerste de beste deur in. Niet zo'n slimme actie, maar in paniek functioneerde Aimée niet optimaal.

((Avice, aan u de kans om te bepalen wat daar is ))

Avice volgde Aimée de ruimte in. Om de één of andere onverklaarbare rede bleef ze kalm, waardoor ze besefte dat ze op een balkon stonden dat over een enorme ruimte uit keek. Een enorme ruimte met allemaal mensen. Mensen die een feestje leken te hebben. Het feestje dat zij dus moesten verstoren. Snel trok ze Aimée aan haar shirt mee naar de grond, waar ze op haar knieën hurkte, zodat ze half verscholen zaten achter de balustrade.

Kira opende haar mond verontwaardigd toen ze Aimée en Avice zag wegrennen. Nou, lekker teamwork zeg! De voetstappen kwamen dichterbij en de man keek in de richting van de nooduitgang. Kira's hart had nog nooit zo hard geklopt als nu. Het was een breed gezette man en hij leek erg machtig. Hij had een soort van draad die van achter zijn oor in zijn shirt liep. Kira deed haar best om niet te ademen en om geen sikkepit geluid te laten horen. De man wilde zich net omdraaien om weg te gaan, toen Kira uit spanning een piepgeluidje maakte. Shit! Nee! Het is gedaan! De man keek naar boven en greep naar zijn draad, maar Kira liet de kabels los en viel bovenop de man. Het eerste wat in haar opkwam toen ze aan het vallen was, waren haar krachten. Ze drukte haar handen om de man zijn hoofd en al snel vloeide er magie uit haar vingers. De lippen van de man werden blauw en ze voelde hoe zijn bloed aan het bevriezen was. Hij keek haar met grote ogen aan. Kira voelde een steek door haar maag. Het voelde alsof ze net iemand had vermoord, maar ze wist dat hij enkel bewusteloos was en dat hij over een half uur of langer zou ontwaken, wanneer zijn bloed zou ontdooien. Ze had het verpest. De andere bewakers zouden het vast merken dat hij weg was. Het beste wat ze voor nu kon doen was zijn draad uitschakelen en zelf meenemen, misschien kon ze zich voordoen als de bewaker die ze net neer had gehaald. Ze liep door naar de gang die Aimée en Avice waren ingeslagen en ja hoor, daar zaten ze, Avice en Aimée op de grond, kijkend naar de feestzaal die ook Kira net had opgemerkt. "Hey!" zei ze zachtjes tegen de twee.

'Fuck,' zachtjes vloekte ze toen ze de feestzaal tegenover hen zag. Dit was zo niet de bedoeling geweest. Straks had iemand hen gezien, dan was de missie al gefaald zonder dat ze werkelijk begonnen waren. Maar gezien dat het feest gewoon vrolijk doorging, leek het niet alsof iemand hen had opgemerkt. Rustig tijgerde Aimée naar de deur. Vanaf daar zouden ze de kamer kunnen vinden waar het mechanisme van de toren geregeld werd. 'Kom je?' vroeg ze aan Avice. Eenmaal achter de deur ging Aimée weer rechtop staan. 'Als ik een machinekamer was, waar zou ik dan zijn?'

Avice wierp een laatste blik in de feestzaal. Als het plan met de controlekamer niet werkte, konden ze nog altijd proberen om de enorme kroonluchters aan het plafond naar beneden te laten storten. Daarna haastte ze zich achter Aimée aan de deur door. 'Ik zou me of onderin de toren bevinden, of in het hart. Maar ik ben geen machinecontrolekamer,' merkte ze op.

Kira volgde de twee trippelend, zich afvragend of ze haar wel hadden gehoord of gezien. Of negeerden ze haar met opzet? Hoe dan ook, ze voelde zich wat genegeerd. "Ik denk het hart." stelde Kira dan maar zacht vast. "Daar heb je namelijk een beter zicht op het gebouw zelf en kan je het ook beter controleren." Kira hoopte zo hard dat alles goed zou verlopen, want dat deed het nu allesbehalve. "Maar waar zou het hart zich bevinden?"

Aimée knikte. 'Ik denk inderdaad dat het hart de plek is waar we moeten zijn,' zei ze, terwijl ze de gang goed bekeek. Het viel haar op dat er een lift was. 'Liften hebben knopjes,' dacht ze hardop, wat waarschijnlijk behoorlijk raar geklonken had. 'Misschien staat er op één van de knopjes een hint van waar we moeten zijn,' Ze kon zich namelijk herinneren dat op één van de liften in school wel wat hints waren gegeven over wat er op welke verdieping te vinden was. 'En natuurlijk kunnen we de liftschacht altijd als "vervoersmiddel" gebruiken. Zo zal tenminste niemand ons zien.'

'Of wellicht hangt er een plattegrond in de lift,' stemde Avice nadenkend in. Ach, wellicht was dat kind toch niet zo vreselijk. Die ander wel. Niet alleen was ze bij het eerste beetje geluid meteen een kunstwerk van draden ingeklommen, en had ze daarbij Aimée en haar alleen gelaten, ze had verder nog geen enkel teken van intelligent leven vertoond.

Kira luisterde met geknepen ogen. Dat was geen slecht idee. Integendeel, het was zelfs een heel slim idee. "Goed." antwoordde Kira. Dan zouden ze dat doen. Ze liep naar de lift en hield halt voor de deur. Plots schoot iets in haar hoofd. "Wat als er iemand in de lift zou zitten?" vroeg ze zich spontaan af. Nee, dit was geen goed idee. "Trouwens, het is slimmer om met de trap te gaan, hoe vermoeiend het ook is. Denk na: het volk gebruikt eerder de lift dan de trap. Ze voelen zich te chique om met de trap te gaan, ze zullen vast en zeker de lift gebruiken." Ze hadden dus veel minder risico als ze de trap gebruikten. "En ik denk dat er bij de trappen ook wel een plattegrond hangt. Toch?" vroeg Kira onzeker.

'Denk eens even na. Welke hotemetoot die nu aan het feesten of vergaderen of weet ik het is, zou nu naar de bovenste en meest verlaten etage van dit hele gebouw komen? De trap is minstens even gevaarlijk. Trouwens, zoals ik al zei, we moeten risico nemen. Of ben je soms te bang om een beetje risico te nemen?' Aimée kon het niet zoveel schelen als de missie zou falen. Natuurlijk zou het leuk zijn als het zou lukken, maar kom op, het was maar een simulatie. Het was niet zo dat ze serieus dood zouden gaan als iemand hen zou aanvallen. 'Ik stem voor de lift en eventueel de liftschacht als vervoersmiddel. Maar jij mag best met de trap als je dat graag wilt.'

'Liften hebben toch altijd luiken waardoor je zegmaar, de lift uit kunt en er bovenop in de liftschacht komt? Als we nou met de lift gaan en ons daar boven verstoppen just in case?' opperde Avice, die deze hele discussie tijdverspilling vond.

Kira dacht even na. Dat had ze nog gehoord, dat ze risico moesten nemen. Natuurlijk moeten ze risico's nemen, maar het doel was om de missie te halen. Ze moesten hun opperste best doen en daarvoor zo min mogelijk risico houden. Kira was het beu om altijd toe te moeten geven. Ze was overigens ook niet echt een teamspeler, en dat zou ze ook nooit worden. Ze haatte het als ze haar eigen ding niet kon doen. Het maakte niet uit hoe ze het deed of wat ze daar allemaal voor deed, Kira belandde altijd veilig op haar voeten. "Fijn, we gebruiken de lift. Maar als we iemand tegenkomen, heb ik er geen schuld aan." Kira had helemaal geen bedoeling om tegendraads te doen, maar ze wilde het gewoon goed doen. "Dan nemen we de lift." Ze drukte op het knopje van de lift en wachtte tot deze bij hen aankwam.

Aimée keek naar het schermpje boven de lift, die de verdieping aangaf. De lift was van verdieping één gekomen. Een klein "ping" geluidje was te horen toen de lift eenmaal helemaal boven was. Hij was leeg. Gelukkig. Aimée stapte de lift in en keek naar haar teamgenoten. 'Als iemand uit dit gebouw op het knopje voor de lift drukt bij een verdieping waar wij langs zouden komen, verstoppen we ons, zoals Avice zei, gewoon in de liftschacht.' Aimée keek naar boven en concludeerde dat dat makkelijk zou kunnen. Even afzetten op de stang die er hing voor bejaarden of mensen die slecht ter been waren en je zat erbovenop.

Avice knikte. Natuurlijk was haar idee goed en natuurlijk gingen ze dat doen, alsof er daar ooit een alternatief voor was geweest. Ze volgde Aimée de lift in en klom half op de railing, zodat ze het luikje van de lift alvast omhoog kon duwen. Ze moesten elkaar even helpen om hier bij te kunnen, maar geen van hen was ernstig dik dus dat zou verder geen probleem zijn. 'Zodra er andere lichtjes gaan branden dan de onze, klimmen we naar boven. De eerste krijgt een voetje voor t gemak en de laatste wordt getrokken.' En ik ga eerst.