TRAININGSMISSIE: De Twisting Tower

(( oh sorry, ik dacht dat we nu met z'n 2en verder moesten ofzo tot jij weer zou bijkomen, maar ik wacht vanaf nu weer! ))

Twee vallende benen. Een zweverig gevoel. "Laat me niet vallen!" schreeuwde Kira. Enkele pijnscheuten drongen in haar gezicht en haar ogen openden. Twee mannen in pak stonden voor haar neus. "Welkom terug, prinsesje. We wilden je al eerder wakker maken, maar Handige Harry hier had te veel ethanol op het doekje gedaan. Gevolg? Bewusteloos." Kira wist niet wat haar overkwam. Ze realiseerde zich dat ze vastgebonden zat op een stoel, ergens in een modern kantoor. Ze had geen flauw idee waar Avice en Aimée waren of op welke verdieping ze zat. Touwen maakten diepe groeven in haar polsen en haar enkels.

((no prob hihi!))

Avice liet de brandslangbus met een vloek tegen het hoofd van de bewaker vallen, die daardoor vrij bewusteloos onderuit zakte. Een klein stroompje bloed droop uit zijn slaap. Ze stond nog midden in de kamer, evne niet zeker van wat ze moest doen. Ze verwachtte half half dat er elk moment een stem zou omroepen dat Kira haar nul punten had bereikt en de missie afgelast moest worden, en dat zou haar niet eens verbazen.

Aimée keek verwonderd naar Avice, die blijkbaar niet van plan was om zich te verstoppen. Maar even later bleek dat ook niet meer nodig te zijn. De voetstappen vervaagden, ze kwamen niet dichterbij. 'Hij gaat weg,' zei Aimée met een opgeluchte zucht erbij. Snel liep ze naar het besturingspaneel. Zoveel knoppen en hendels. Je kon door de bomen het bos niet meer zien. 'Misschien deze?' Aimée draaide aan een willekeurige knop. Toen plots het licht begon te flikkeren, concludeerde ze al snel dat dat niet de juiste knop was.

Kira voelde zich nog half slaperig. Ze wilde zo liefst mogelijk weten hoeveel punten er nog op het bandje stonden, over haar gezondheid maakte ze zich nu even geen gevaar: doodgaan kon ze toch niet in een simulatieruimte, maar de punten gingen wel weg. Het bandje! Dat was het! Kira hoopte zo hard dat Aimée of Avice zich zouden herinneren dat ze met elkaar contact konden houden via het bandje, ze had immers een paar uur geleden ontdekt dat ze hun stemmen er door heen hoorde. "Vertel." onderbrak een zware man haar gedachtegang. "Wat doe je hier?" De man was kaal en had een strak, zwart t-shirt om zijn romp. Hij was erg breed. Van de spieren, niet van het vet welteverstaan. Kira barstte van angst, maar dat mocht ze niet tonen. "Ik werk hier als koffiemeisje en jullie hebben me net onderbroken tijdens mijn shift!" riep ze zo overtuigend mogelijk uit. Het jarenlange liegen had dan toch een voordeel, alleen hoopte ze dat de koffiemeisjes geen specifiek uniform hadden. "Domme mannen! Doe jullie job goed! Door jullie ben ik te laat en zal de vergadering in het honderd lopen." De zware man keek Kira doordringend aan. Hij bestudeerde haar van top tot teen. "Als je dan toch een koffiemeisje bent, hoeveel moet je betalen voor een latté mokka?" Een rotgevoel overspoelde Kira. Shit, dat wist ze helemaal niet. "3,- euro?" De man keek haar met een sadistische grijns aan. "Fout, liefje."

Avice keek Aimée met grote ogen aan. 'What the hell denk je dat je aan het doen bent? Zo valt het helemaal op dat er iemand aan de knoppen zit en zijn ze hier zo. Moeten we niet eerst Kira redden ofzo?' Alhoewel ze dat laatste liever niet deed, nu het kind er niet was kon ze ook niets stoms doen, zou het ze zeker aangerekend worden als ze dat niet deden. En hoe langer dat meisje op zichzelf was, hoe groter de kans was dat ze iets klunzigs zou doen dat haar al haar punten zou kosten.

Aimée haalde haar schouders op. 'Ik heb geen flauw idee waar Kira nu is,' gaf ze toe. Het kon echter niet al te ernstig zijn, toch? Ze had nog punten, want de missie was nog niet afgelast. Even kwam een benauwd gevoel in haar op. Ze wist even niet wat ze moest doen. 'Misschien houden ze Kira vast. Als we het gebouw harder weten te laten draaien, laten die bewakers Kira misschien wel met rust en gaan ze op zoek naar de oorzaak van het harde draaien van het gebouw?' Veel meer dan dat kon ze op het moment niet bedenken.

Een harde klap petste Kira weer volledig wakker. "Ik hou niet zo van leugenaars." zei de man schamper. Plots klonk er een klein 'ping'-geluidje. "Wat was dat?" Kira beet op haar tanden. "Weet ik veel." Misschien was het niet zo handig om nu agressief of rebels te doen, maar Kira wist niet beter. "Het klonk wel van achter je stoel." Kira herinnerde zich het bandje, maar het maakte eerder geen geluidjes. De man schuifelde naar achter, terwijl de andere - de magerdere - man op haar lette. "Wat heb jij daar?" vroeg de breedgezette vent boos. "Een uurwerk." antwoordde Kira sassig. "Waarom staat er dan "180" op en pinkt het steeds rood?" Kira's ogen werden groot. 180? Wat had die ethanol haar wel niet aangedaan! Als ze nu nog maar één klap zou krijgen, zou het misschien afgelopen zijn met de missie. God, waarom duurde het zo lang voor Aimée en Avice? Ze had wel verwacht dat de toren ondertussen zou draaien, maar nog steeds geen spoor te bekennen. Of waren ze misschien ook meegenomen? "Luister, ik ga dit nog één keer vragen. Als je me geen eerlijk antwoord geeft, zal ik je helaas bij de rest van de stapel moeten dumpen." Kira wist dat de man blufte. Het was onmogelijk dat er een stapel slachtoffers was, het hoofd van de coöperatie van de Twisting Towers had niet eens zoveel vijanden. "Wat doe je hier?" vroeg de man verder. Kira wist dat er geen liegen meer op zat, maar ze kon wel voor een afleiding zorgen. Dat zou Aimée en Avice immers meer tijd geven, behalve als ze ook weggenomen waren. Maar ach, ze kon het proberen. Het was haar laatste hoop. "Eerlijk? Oké, ik zal je alles vertellen." De mannen keken elkaar even aan, alsof ze het niet vertrouwden. "Maar maak eerst mijn voeten los, anders los ik geen woord." Die laatste woorden klonken erg overtuigend en de mannen besloten het erop te wagen. "Ik ben Kira en ik ben een leerlinge van het MHS. Ik ben 15 jaar en ik heb de opdracht gekregen om jullie uit te schakelen. Dit doe ik echter niet alleen. Ik heb 2 medeplichtigen en zij zijn nu op weg naar de feestzaal, klaar om de wijn te vergiftigen met psilocine, een stof die je doet hallucineren." De mannen zagen er angstig uit en de ene vertrok meteen naar buiten. Yes, hopelijk was hij op weg naar de feestzaal. Maar de magere man die achterbleef, leek haar niet volledig te geloven. "En waarom zou je dit ons vertellen?" "Omdat ik een kans zou hebben op ontsnappen. Die andere 2 kunnen me geen reet schelen, dus die laat ik maar achter. De missie staat immers niet gebaseerd op teamwork, het is ieder voor zich. Als ik er levend uit kom en zij niet, krijg ik een bonus." De man begon te lachen.

'Hm.. oké. Dan maar lekker alle knopjes indrukken!' Avice had er niet meer zo veel vertrouwen in, dus dan konden ze het net zo goed leuk maken. Ze zetten een stap richting het controlepaneel en en drukte een aantal random knopjes in. Er gingen meteen overal door het hele gebouw alarmen af en op één van de schermen zag ze de sprinklers afgaan. 'Oh, dat was het brandalarm.'

Aimée kon de humor er wel van inzien, gezien dit toch maar een trainingsmissie was. Niemand verwachtte toch dat een eerste missie zou slagen? Toch? Ook Aimée begon aan wat knoppen te draaien, die op het eerste gezicht niet veel leken uit te halen. Een aantal seconden later zag ze echter een hendel met een soort versnellingen erop zijn. 'Dat moet het zijn,' gokte ze. De hendel stond op dit moment op 1, de maximale stand was 5. Aimée besloot het eerst even uit te proberen door de hendel naar 3 te bewegen. Ze wilde bijna een overwinningsdansje doen op het moment dat het merkbaar werd dat ze inderdaad sneller gingen draaien. 'Tijd voor echte actie,' gniffelde ze terwijl ze de hendel opnieuw bewoog, dit keer naar standje 5.

Toen de man stopte met lachen, gingen plots de sproeiers af. Ook ging er een luide sirene door de kamer, een soort van brandalarm. "Het is ze gelukt!" riep Kira uit alle blijheid. De man fronste zijn wenkbrauw woedend en wilde Kira net grijpen, toen hij van de ene kant van de kamer naar de andere werd geslingerd. Ook Kira zelf werd niet gespaard. Haar stoel schoof heen en weer en viel uiteindelijk op zijn zij, waardoor ook Kira omviel. Dankzij deze positie kreeg ze het voor elkaar om haar handen te bevrijden. "Ik zie je in de hel, sucka!" riep ze rebels, waarna ze haar handen opende en een vlaag sneeuw op de man afvuurde. De man vloog door het raam en viel van het torenhoge gebouw. Kira liep wiebelig door de ruimte. Oké, ze mochten nu wel stoppen met draaien, hoor! Toen ze in de gang kwam, zag ze dat ze nog op dezelfde verdieping zat als Aimée en Avice. Ze liep meteen door naar de controlekamer en inderdaad, ze hadden hun werk goed gedaan. "We zijn geslaagd! We zijn geslaagd!" riep Kira overenthousiast, maar viel weer omver door dat ze geen evenwicht kon vinden.

Avice deed een vreugdedansje.

'En nu?' vroeg Aimée aan haar teamgenoten. Natuurlijk had ze wel ideeën, maar misschien moest ze, om even sociaal te doen, haar teamgenootjes ook de kans geven om met een geniale ingeving te komen. Ze hield zich vast aan een kast, zodat ze niet zou vallen. Normaal lopen was in deze omstandigheden bijna onmogelijk zonder meteen om te vallen.

((HAHAHA))

Kira haalde haar schouders op. "Wegwezen." Ze herinnerde zich dat de Heerseres zei dat er op het einde een helikopter zou wachten op het dak. Natuurlijk zou het een helse hindernis zijn om in deze omstandigheden op het dak te kunnen komen, maar tijd om alles terug normaal te zetten, was er niet. De bewakers konden immers elk moment komen.

'via de trap omhoog rennen, dus dat wordt leuk met al die verdiepingen' besloot Avice, die onmiddelijk spijt had van al die keren dat ze niet was gaan sporten. Haar slechte conditie ging dit nooit vol houden..

Aimée vroeg zich stiekem af waarom de lift geen optie was, maar besloot om even haar mond te houden. Ze was te vermoeid om ertegenin te gaan. In de deuropening keek ze even naar links, rechts en andersom voor ze besloot dat het waarschijnlijk wel veilig was om de gang op te gaan. Of toch niet?

Kira knikte. Snel liep ze naar de trappen en vliegensvlug vloog ze als het ware over de treden. Eenmaal bovengekomen, stond er inderdaad een helikopter te wachten, opnieuw met dezelfde piloot. Kira klapte enthousiast in haar handen. "Yay!" riep ze trots. Ze rende naar de helikopter toe en ging op de achterbank zitten, wachtend op Avice en Aimée.

Avice strompelde hijgend de laatste paar honderd traptreden op, bij elke stap iedere sigaret die ze ooit gerookt had vervloekend.

Aimée pakte steeds twee of zelfs drie treden tegelijk, wat toch makkelijk ging met die lange stelten van haar. Eenmaal boven beland, bij de helikopter, wachtte ze op Avice. Was de missie wel geslaagd? Zoveel boeiends hadden ze niet uitgehaald? Alleen het gebouw even wat harder laten draaien dan, maar oké. Eigenlijk kon het haar ook niet zoveel schelen. Ze was moe en wilde gewoon de simulatieruimte uit op het moment. Aimée stapte, net zoals Kira, in de helikopter en wachtte daar rustig af tot deze bizarre omgeving weer gewoon normaal eruit zag als een simulatieruimte.